ΕΡΩΤΟΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ (2005)

ΤΑ ΚΑΤΑΛΟΓΙΑ Πάντα, κυρά μου, εγάπουν σε, κ’ εδ’ αγαπώ σε πλέον. Αν δεν πιστεύεις, λυγερή και α δεν πληροφοράσαι, Ερώτησε τους Έρωτες τους καρδιοφλογιστάδες, Που βάλαν κ’ εφυτεύσαν σε μέσα εις την καρδιάν μου. Καταπατείς και κόφτεις τα τα φύλλα της καρδιάς μου, Και ως εν’ το νύχι και το κρεάς, έτσε κ’ εγώ μετά σου. Κυρά μου, εσύ σαι ο ποταμός, ο χρυσομελιτάρης, Οπού έχεις κλώσματα πολλά με σείσμαν και με διώμαν Οσοι διαβούν και πίνουν το ποτέ ουκ εδιψούσιν, Κ’ εγώ κυρά, ως έπινα, ποτέ ουκ εχόρτασα σε, Πάντα διψώ και πεθυμώ, κυρά μου να σε πίνω. Εσύ σαι κιόνιν πορφυρόν, που στέκει ‘ς το παλάτιν, Οπού κουμπίζει ο βασιλεύς και κρίνει ο λογοθέτης, Της Δέσποινας εικόνισμαν, του βασιλέως εγκόλφιν, Και των ρηγάδων η τιμή και η δόξα των αρχόντων. Συ είσαι της νύκτας η δροσιά και η πάχνη του χειμώνος, Και φέγγος αποσπερινόν και ο ήλιος της ημέρας, Και της αυγής ο αυγερινός, του παλατιού η κανδήλα. Εσύ σαι το άστρον του ουρανού, του κάμπου το λουλούδι, Και χώρα πολυζήλευτος, με το πολύν λογάριν, Και από το κύκλωμα του ηλιού η μια ακτίνα σύ σαι, Και από τ’ Αδάμου την πλευράν η μια παγίδα εσύ σαι, Και οπού έκαψεν κ’ εμπύρισεν πολλών καρδιαίς εσύ σαι, Και από ταδόνια τα λαλούν έναν πουλίν εσύ σαι… Κυρά μου όταν σε θυμηθώ και βάλω σε ‘ς τον νουν μου, Κλονίζεται η καρδίτσα μου και σειέται σαν το φύλλον, Αναστενάζω εγκαρδιακά, δεν ημπορώ απομένει Οτι εσέβη η αγάπη σου απέσω ‘ς την καρδιά μου, Ωσάν μαχαίρι δίστομον κόπτει τα σωθικά μου, Τον λογισμόν μου δαπανά και όλα μου τα μέλη.